Wspomnienia

           Spotkanie z Martą i Waldemarem jest dla mnie jak eliksir dla duszy. Wgłębiam się, by zrozumieć ten stan. Chwilami czuję się jak pasożyt, czerpiąc od nich pozytywną moc. To ludzie, którzy mają dla mnie bardzo pozytywną energię i jak nigdy, zawsze odczuwam w ich towarzystwie jakąś bezinteresowność, dobrą energię i chęć bycia z nimi. Trudno tu mówić o bezinteresowności, bo cóż mogliby ode mnie czerpać. Jednak zetknięcie się i poznanie tych osobowości uświadomiło mi, że nigdy wcześniej nie doznałam takiego bliskiego i dobrego uczucia pomiędzy ludźmi.

           Wczoraj obcowałam z nimi, wymieniłam się myślami, poglądami, pozytywnie nastroiłam do dalszego życia. Gościłam u nich w domu. Wspomnieniami doszliśmy do Kazimierza ,naszego ulubionego miasteczka, z którego każde z nas ma jakieś niezapomniane wrażenia.

           Spontaniczność tej pary właśnie wczoraj, zaprowadziła nas fizycznie do Kazimierza. Wspólnie podążaliśmy pięknymi kazimierskimi uliczkami i zaułkami. Odtwarzałam fragmenty scen zapamiętane z przeszłości. Ten czas, który przeminął, a wraz z nim Gnatowski, w sercu moim wywołał większe wspomnienia. To Jurka pierwsza rocznica śmierci. To nie przypadek.

           Ciągle żyję wspomnieniami, wracam do chwil, które były, wspominam i pielęgnuję. Wczoraj myślami przy Jurku, gdy podczas wspólnego malowania zatroskany przynosił mi drożdżówki i pędzle, a jutro wspominać będę chwile spędzone z Martą i Waldkiem. Sentymenty i wspomnienia wczorajszego dnia wypełniały nasze serca i dusze. Troski i kłopoty wypłynęły źródłem uczuć. Zroszone oczy zasłaniały ostrość barw.

           To był piękny i twórczy dzień, chociaż brak pędzla w ręku, jednak twórczy dla istnienia. Bo cóż po życiu, kiedy nie ma w nim wrażeń i sentymentalnych wspomnień.

Marta, Waldku …Dziękuję Wam za wczorajszy dzień.